De flamenco is een perfecte combinatie van culturen die opvalt door de passie en het energieke ritme en waarbij het moeilijk is om niet te huiveren bij het zien van de zangers en dansers met hun mantilla’s, hun frêle jurken en hun intense kleuren die de tablao’s laten trillen. Een kunst die geïmproviseerd wordt in de Andalusische tablao’s en die je moet kennen en echt moet voelen om het te kunnen creëren. Het zit vol met elegante en zachte armbewegingen die het heel anders maken dan de rest van de dansen. Maar, weet je wat is de oorsprong van flamenco?
De wortels van de flamenco lijken terug te gaan naar de tijd waarin Joden, Moren, Christenen en zigeuners in Andalusië leefden, meer bepaald naar de 15e eeuw. 15e eeuw. Hoewel de eerste documenten dateren uit de 16e eeuw, toen de flamenco opkwam als muzikale stijl. Tot die tijd vinden we een dans van kruisingen die beetje bij beetje evolueerde tot de stijl die we vandaag allemaal kennen.
De oorsprong van flamenco: hoe is het ontstaan?
Om erachter te komen waar flamenco vandaan komt en hoe het echt is ontstaan, moeten we teruggaan naar de islamitische monochord gezangen. Islamitische monochord gezangen, als “cante jondo”. Het is juist de cante jondo die de grootste essentie van Andalusië bevat. Dit alles gecombineerd met de invloed van psalmmelodieën en het Joodse muzikale systeem, de Phrygische en Ionische modi geïnspireerd door Byzantijnse gezangen, de oude Hindoe-muzieksystemen en Mozarabische volksliederen, waaruit de zambras en jarchas zijn ontstaan.
Dit type dans werd gevoed door de elegantie, ondeugendheid, het temperament en de sensualiteit van verschillende culturen. Dit alles met een duidelijke invloed van de zigeunercultuur, van de manier van kleden tot de manier van bewegen van het lichaam. Maar ook Afrikaanse en Caribische ritmes droegen bij aan de ontwikkeling van dit genre.
Uitbreiding van flamenco
De eerste scholen verschenen in Jerez de la Frontera en in de wijk Triana in Sevilla en geleidelijk aan zou het een fundamenteel onderdeel worden van de Spaanse identiteit. Tussen het midden van de 19e eeuw en het begin van de 20e eeuw werden de gouden eeuw van de flamenco, De gitaar werd het belangrijkste instrument van dit genre. Dit was grotendeels te danken aan de fascinatie die werd gewekt door de Andalusische cultuur, het banditisme en de uitbreiding van de stierenvechtscholen in Ronda en Sevilla, waardoor dit genre, dat tot dan toe was verbannen naar de zigeuners, werd gezien als een ideaal van casticismo en individualisme.
Tussen het begin van de 20e eeuw en het midden van de 20e eeuw, de periode van van de Vlaamse opera, gekenmerkt door flamencozang, waarin een enorme golf van flamencozangers uit Latijns-Amerika verscheen. Het was precies in deze tijd dat de fandangodie bedoeld was om het publiek vreugde te brengen.
Daarnaast verschenen de eerste flamenco verschenen de eerste flamencokerstliederen en traditionele flamencokerstliederen.het benadrukken van de Zambomba Jerezana, een subgenre dat sinds 2015 is uitgeroepen tot Immaterieel Cultureel Belang.
In het midden van de 20e eeuw was er wat bekend staat als de Flamenco-renaissanceIn deze periode, dankzij dansers als Antonio Mairena, Rafael Amargo, Sara Baras en Joaquín Cortés, verliet dit genre de tablao’s om theaters, festivals en podia over de hele wereld te veroveren.
Tegenwoordig is flamenco overal in Andalusië te vinden, met verschillende stijlen en verschillende soorten voorstellingen, en kan er zowel van worden genoten in een groot theater als van een gitaar- en zangoptreden in een plaatselijke bar, langs authentieke tablao’s zoals Jardines de Zorayagelegen in de mythische wijk Albaicín in Granada.
Hoewel de oorsprong van de flamenco dus niet helemaal duidelijk is, is wel bekend dat de combinatie van de verschillende culturen die tussen de 15e en 16e eeuw in Andalusië leefden, heeft geleid tot dit genre dat een van de kenmerken van de identiteit van Andalusië is geworden. tekenen van identiteit niet alleen van de regio, maar van heel Spanje in de ogen van de wereld.
