Flamenco werd op 16 november 2010 door UNESCO toegevoegd aan de Representatieve Lijst van het Immaterieel Cultureel Erfgoed van de Mensheid. Deze culturele manifestatie, een unieke en meervoudige kunstvorm, is een belangrijk symbool van de identiteit van Andalusië.
Flamenco vertegenwoordigt Andalusië over de hele wereld en vanaf deze datum heeft het de volledige steun van ‘s werelds grootste instelling die traditionele cultuur en waarden beschermt en onderhoudt.
Flamenco symboliseert ons binnen en buiten Spanje en is zeer aanwezig in zowel openbare als privé-festiviteiten op ons grondgebied en daarbuiten. Het is een waardevolle erfenis van onze ouderen, die gebruik maakt van het oudste instrument voor de overdracht van cultuur: oraliteit.
Het is een hele culturele industrie, een economische motor die zelfs onderwerp van studie is; naast het feit dat het een belangrijke toeristische attractie is, mengt deze kunst het verleden en de toekomst en is het een van de rijkste culturele manifestaties ter wereld. Dankzij al deze kenmerken heeft UNESCO haar de hoogste erkenning voor immateriële cultuur toegekend.
Flamenco, erkenning binnen en buiten onze grenzen
Een erkenning dat Het is al toegekend door de autonome gemeenschap zelf, die het opneemt in het nieuwe Statuut van de Autonomie, dat openbare instellingen verplicht deze kunst te beschermen, te verspreiden en te bestuderen.
Deze verbintenis met UNESCO betekent ook een totale zorg voor het behoud van de flamencotraditie en de promotie ervan binnen en buiten Andalusië.
Het Departement van Toerisme, Cultuur en Sport van de Andalusische regionale regering streeft ernaar de sector te professionaliseren, de activiteiten van de verenigingen te versterken en te pleiten voor het behoud van de wortels en de geschiedenis, de verspreiding en de kennis, evenals het behoud van allerlei festivals en bijeenkomsten gewijd aan deze kostbare kunst in zowel traditionele locaties als nieuwe flamencoruimtes.
Waarom staat flamenco op de Werelderfgoedlijst?
Sinds 16 november 2010 is de geschiedenis van de flamenco veranderd. Unesco heeft dit muzikale en culturele genre toegelaten tot de “Representatieve Lijst van het Immaterieel Cultureel Erfgoed van de Mensheid”.
Deze erkenning werd voortgezet met de creatie, door de Junta de Andalucía, van de “Internationale Dag van de Flamenco”, een dag die dit feit herdenkt en eert door meer prestige te geven aan de “Arte Jondo”, waardoor het beschermd en bewaard kan worden in de tijd.
Flamenco verdient een plaats op de werelderfgoedlijst alleen al vanwege de culturele en artistieke betekenis, maar ook vanwege de diversiteit van de zang en dans en andere factoren.
Flamenco heeft altijd een bijna religieuze status gehad onder veel volgelingen.
Zoals de flamencoshows in Granada en de rest van Andalusië al sinds mensenheugenis laten zien, heeft deze kunstvorm nog een lange weg te gaan om de status van Werelderfgoed te verdienen.
Flamenco vanuit de ziel
Flamenco is een kunst waarvan je direct kunt genieten, het is een viscerale expressie die uit het diepst van de ziel van de artiest komt en wordt overgebracht naar het hart van de toeschouwer.
Deze twee ingrediënten, ziel en hart, gekruid met de persoonlijkheid van de artiesten en met het script van de puurste emotie en het originele gevoel van flamenco, maken deel uit van de meest representatieve kunst van Andalusië.
3 redenen om te begrijpen waarom flamenco “Werelderfgoed” is.
Laten we nu eens kijken naar 3 redenen waarom flamenco op zichzelf al werelderfgoed is.
Voor zijn culturele waarde
Flamenco vindt zijn oorsprong in de stad Granada, de culturele en sociale hoofdstad van het 15e en 16e eeuwse Spanje, het resultaat van de vermenging van alle culturen die naast elkaar bestonden in het koninkrijk Granada, waaronder Arabieren, christenen, joden en zigeuners.
Zigeuners vestigden zich in Spanje in de 15e eeuw en hun typische gewoonten vermengden zich met die van de Joden en Arabieren die het land al bevolkten, waardoor de “Andalusische cultuur” ontstond.
Vreemde elementen zijn altijd geassimileerd in de flamencocultuur, zoals de seguidilla manchega of de flamenco cajón in de jaren 1970, die werd geïntroduceerd door de grote Paco de Lucia tijdens een muzikale tournee in Peru.
Dankzij deze mengeling is de flamenco uitgegroeid tot een referentie van het culturele en artistieke erfgoed van Spanje en wordt het sinds 2010 wereldwijd erkend, met zijn eigen elementen zoals de Spaanse gitaar, de castagnetten, de flamencokleding en nog veel meer.
Flamenco als eigen cultuur staat buiten kijf.
Omdat het een onbetwiste kunst is
Een andere reden voor de erkenning van flamenco als werelderfgoed is dat het is een KUNST met hoofdletters waarin ze bijdragen met dans, zang en gitaarspel.
Vocale muziek, dans en begeleidende ritmes en melodieën komen samen in elke voorstelling, en elk van deze vereist een ongeëvenaarde beheersing die jaren in beslag neemt.
De grote meesters van deze kunst wijden hun hele leven aan het perfectioneren van hun stijl, zoals Lola Flores “La Faraona” (1923-1995), Manuel Ortega Juárez (1909-1973), Pastora Pavón Cruz “La Niña de los Peines” (1890-1969), José Monje Cruz “Camarón” (1950-1992) of de eerder genoemde Paco de Lucía.
We moeten ook erkennen dat flamenco niet alleen kunst is, maar ook duende, omdat het een van de meest traditionele uitdrukkingen gebruikt die in de tablao’s van het zuiden wemelt, het “andalucismo”, wat het een mysterieuze en onuitsprekelijke charme geeft.
Dit betekent dat flamenco een aura van magische muziek en dans heeft die niet onderworpen kan worden aan rationele analyse, hoewel het voor ons gewoon onze flamencokunst is.
Vanwege de inherente diversiteit
De RAE definieert flamenco als“een culturele manifestatie van Andalusische volksaard, vaak gekoppeld aan het zigeunervolk”, maar dit muzikale genre is nu te vinden op alle vijf continenten.
Het is niet uitsluitend in handen van Roma-gemeenschappen en dat is ook niet de bedoeling, met Japan en Mexico als twee grote exponenten, met twee van de grootste concentraties van flamenco-academies ter wereld.
Dankzij deze diversiteit geeft de variatie in de muziek die de flamenco kenmerkt haar die magie die haar tot werelderfgoed maakt.
We kunnen deze diversiteit bijvoorbeeld gemakkelijk indelen in subgenres:
- De fandango, die overeenkomsten vertoont met de Portugese fado en is aangepast aan de Arabische en Portugese cultuur.
- De soleá, met zijn plechtige en diepzinnige muziek, is een klassiek flamencolied.
- De bulería lijkt erg op de soleá, maar is flexibeler in het zingen en dansen.
- De sevillana, een zeer populaire koppeldans die te zien is op de Feria de Abril in Sevilla, is een van de populairste dansen.
Zoals we kunnen zien, heeft de flamenco met zijn enorme geschiedenis en traditie zijn positie als werelderfgoed van UNESCO verdiend, wat het behoud en de zorg voor een lange tijd garandeert, zodat wij en de volgende generaties ervan kunnen genieten. Vergeet niet dat je in Jardines de Zoraya kunt genieten van de beste flamencoshows in Granada.
